ΠΟΣΟ ΜΑΚΡΙΑ ΕΙΝΑΙ ΤΕΛΙΚΑ Η ΟΥΚΡΑΝΙΑ;

Τι χρειάζονται τα βιβλία στον πόλεμο; Τι σχέση έχει το παραμύθι του Σαίξπηρ, Ρωμαίος και Ιουλιέτα, σ’ έναν εμφύλιο; Πώς μετατρέπεις μια ιστορία αγάπης σε ιστορία παραλογισμού, φόνων και μίσους; Από τι υλικά είναι φτιαγμένος ο άνθρωπος για να ξερνάει τόσο σκοτάδι, μπόχα, περιττώματα κι εμετούς ανακατεμένους με δάκρυα, αίματα και φόβους;
Το Φεστιβάλ Αθηνών ξεκίνησε μ’ ένα δυνατό αντιπολεμικό θεατρικό έργο του πρωτοποριακού Ρώσου σκηνοθέτη Κιρίλ Σερεμπρένικοφ. Το έργο, εμπνευσμένο από μια νουβέλα του Νικολάι Γκόγκολ, γράφτηκε από τον Σερεμπρένικοφ και τον Ουκρανό συγγραφέα Μπόνταν Πανκρουχίν και στήθηκε σ’ ένα εξαιρετικό κλειστοφοβικό σκηνικό ζόφου.
Der Wij / Βίι στα ελληνικά, δεν είναι παρά το όνομα του τέρατος του πόλεμου. Και ο Ρώσος σκηνοθέτης μ’ αυτήν την παράσταση κατάφερε να ζωντανέψει τον πόλεμο της Ουκρανίας στην καρδιά της Πειραιώς 260. Ρώσοι, Ουκρανοί και Γερμανοί ηθοποιοί που μιλούσαν ο καθ’ ένας στη γλώσσα του σ’ ένα αντιπολεμικό δράμα, που σε έκανε να νιώθεις τυχερός που ζεις οπουδήποτε αλλού εκτός από την Ουκρανία. Που σε έκανε να αντιλαμβάνεσαι ότι η ειρήνη είναι εύθραυστη και καθόλου δεδομένη όπως ίσως πίστευες. “Τα όπλα έχουν σκουριάσει, το σώμα έχει σκουριάσει, η ψυχή έχει σκουριάσει”, λέει ένας από τους πρωταγωνιστές και περνάει με μια φράση στον θεατή, όλη του την κούραση, την απόγνωση αλλά και την αποδοχή ενός παράλογου πολέμου που δεν λέει να τελειώσει. Κι αναρωτιέσαι μέρες μετά που έχεις δει την παράσταση αν όντως “οι άνθρωποι συνηθίζουν τα πάντα. Ακόμα και τη σκέψη ότι μπορεί να πεθάνουν ανα πάσα στιγμή” όπως ειπώθηκε κάποια στιγμή. Κι εύχεσαι να μην χρειαστεί να το ανακαλύψεις ποτέ.